درگذشت مرحوم دکتر جلال نصیریان، ضایعه جانکاهی است که خانواده بزرگ گردشگری کشور را به شدت غمزده کرد. شرح اهمیت و جایگاه این استاد گرانقدر در پیامی مختصر نمیگنجد؛ چرا که کمترین توصیف از هر کدام از ابعاد متنوع شخصیت زندهیاد، به تنهایی میتواند صفحاتی چند را به خود اختصاص دهد.
در بُعد علمی و آکادمیک، دکتر نصیریان یکی از مهمترین و ارزشمندترین کسانی بودهاند
که حضورشان در مقام استاد دانشگاه، ثمرات ماندگاری را رقم زده است. نگاهِ علمی،
جامع، همهجانبه، جهانی و بهروز ایشان به توریسم به عنوان «صنعت-فرهنگ» تعیینکننده
در آینده دنیا، تربیت شاگردانی را در پی داشته که امروز هر کدام نیروها و سرمایههای
ارزشمند علمی ایرانِ عزیز، اصیل و تاریخی ما هستند. چنانکه دانشآموختگانِ محضر
ایشان، امروز خود منشای خدمات ارزشمند به این صنعت، چه در مسئولیتهای اجرایی و چه
در بخشهای مهمی در بدنه بخش خصوصی اعم از صنعت هتلداری و یا حملونقل و تورگردانی
و... هستند.
شاید کمتر کسی بداند که صنعت هتلداری تا چه اندازه از وجود ایشان بهره برده است. مشاورهها
و راهنماییهای مرحوم دکتر نصیریان در طول سالیان متمادی، سببساز رشد صنعت
هتلداری کشور و ارتقای کیفیت، خدمات و درجهبندی هتلها بوده است.
به اینها باید خصایل ویژه انسانی آن عزیز سفر کرده را نیز بیفزاییم. انسانی
وارسته، اهل تساهل و مدارا، روشنبین، خیرخواه و برخوردار از هنری که جهان ما از
نبود آن رنج فرسایندهای را تحمل میکند: «هنر دوست داشتن دیگران»
رفتار –و نه صرفا گفتار- زندهیاد دکتر نصیریان در سایه روح بزرگ ایشان، به قاعده
اخلاقی و پیامآور این بود که راه سعادت جهان از رهگذر عشق بلاعوض انسانها به
یکدیگر میگذرد؛ و مگر توفیق صنعت-فرهنگ گردشگری در گرو چیزی جز اشاعه این هنر
والاست؟
درگذشت این دانشیمردِ سفرکرده، ضایعه توصیفناپذیری است که ضمیر ما فعالان صنعت
هتلداری را از اندوه آکنده است. با طلب غفران الهی برای ایشان، این سوگ ناگزیر را
به خانواده زندهیاد و البته به «ما»ی کثیر خانواده بزرگ گردشگری ایران تسلیت میگوییم.
جمشید حمزهزاده
جامعه حرفهای هتلداران ایران